Volgend seizoen moet elke eersteklasser over veldverwarming beschikken. Dat staat in de statuten van de Pro League. Ivan De Witte, de voorzitter van de Pro League en van AA Gent, zegt dat de clubs zelf mogen beslissen welk systeem ze kiezen. ‘We leggen alleen de “eindtermen” vast, om het in onderwijstaal te zeggen. Dat betekent concreet dat tijdens de winter voortaan geen wedstrijden meer uitgesteld mogen worden vanwege het gure weer.’ STVV en Charleroi hebben voor een goedkopere versie gekozen, namelijk een overkapping van de grasmat waaronder warme lucht wordt geblazen.

De grasmatverwarming is volgens De Witte slechts de eerste fase van die eindtermen. De volgende stap is dat de velden een heel seizoen lang er frisgroen bijliggen en niet vaalbruin, versleten en vol putten zoals nu vaak het geval is. Dat gebeurt zelfs op velden mét veldverwarming, zoals dat van kampioen Anderlecht. Kunstgras is voorlopig niet aan de orde. STVV-voorzitter Roland Duchâtelet is daar bijvoorbeeld een grote fan van. De Witte minder. ‘Maar ik ben er ook niet a priori tegen. De afspraak is wel dat twee derde van de leden van de profliga het eens moet zijn om kunstgras toe te laten.’

Bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=OD2QGE57

Opwarming van de voetbalaarde

De aannemers die veldverwarming installeren, doen dezer dagen overuren. Over enkele weken moet elke voetbalclub in eerste klasse over zo’n systeem beschikken.

De opwarming van de aarde nemen ze in Brugge tegenwoordig wel héél letterlijk. De firma Sportinfrabouw uit Essen trekt deze week, met hulp uit Engeland, zo’n veertig kilometer buizen onder het voetbalveld van het Jan Breydelstadion. Zo kunnen Stijn Stijnen en co straks in de winter fijn doorspelen, ook al vriest het stenen uit de grond. De kostprijs van het hele project: zo’n 600.000 euro.

Is dat veel? Op het eerste gezicht wel voor een grasveld. Maar in de budgetten van de topclubs valt dat nogal mee, als je weet dat Mbark Boussoufa, de vedette van Anderlecht, net nog een nieuw bruto jaarloon van zo’n 1,3miljoen euro kreeg aangeboden.

Buitenlandse clubs gebruiken het systeem al veel langer, maar pas vorig seizoen begonnen de eerste clubs in de Belgische voetbalcompetitie veldverwarming te installeren. Genk was de eerste, daarna volgden Standard, AA Gent, Westerlo en Germinal Beerschot. Tegen augustus moeten de overige eersteklasseclubs volgen (zie inzet, red.).

In Vlaanderen zijn verschillende firma’s die veldverwarming aanleggen. De Ceuster uit Sint-Katelijne Wever deed dat al bij Gent, Beerschot en Westerlo. Anderlecht koos voor VBS. En in Kortrijk is Groenservice momenteel bezig met de installatie van ‘vloerverwarming’.

Claus Vanhee, de commercieel afgevaardigde van Sportinfrabouw, lacht een beetje met de berichten dat Brugge voor het duurste systeem zou hebben gekozen. ‘De eigenlijke veldverwarming kost ongeveer 260.000 euro. Maar we maken van de gelegenheid gebruik om een deel van de ondergrond te vervangen en een nieuw drainage- en beregeningssysteem aan te leggen. Vandaar dat het bedrag hoger ligt dan de ongeveer 300.000 euro waarover elders sprake is.’

Marc Verhaegen, de projectleider, zegt dat de werken van start gingen met het afgraven van 23 cm teelaarde. Die wordt bijgehouden. Daarna werd nog eens 43 cm slechte aarde afgevoerd en vervangen door een verse laag aarde van 47 cm.

In die nieuwe onderlaag legt de Brit Ken Pryor momenteel veertig kilometer rode buizen aan. Daardoor moet het opgewarmde water vloeien om sneeuw en vorst tegen te gaan. Pryor is de zaakvoerder van ‘Pitch Heating’ en een echte specialist. Hij reist met zijn zonen heel Europa af, met één doel: in enkele dagen verwarming aanleggen onder gras.

Sinds 1979 plaatste hij al een negentigtal installaties. In Milaan, bij Ajax, Arsenal, Fulham, Bayern München, enzovoort. ‘Ons record vestigden we in de Ajax-Arena in Amsterdam. Daar klaarden we de klus in 37 uur. We werkten non-stop door.’ In Brugge doen ze het iets rustiger. Ze arriveerden maandag vanuit Hull en hopen tegen zaterdag weer thuis te zijn.

Terwijl enkele gepensioneerde fans vanuit de verte monkelend toekijken, trekt Pryor met zijn tractor telkens een drietal rode buizen zo’n tien centimeter van elkaar in de grond, over de breedte van het veld. De buizen worden met lasermeeting op de juiste diepte gehouden en nadien aan beide zijden van het veld aangesloten op grotere buizen. Die leiden op hun beurt naar de verwarmingsketel.

Als Pryor en zijn familie klaar zijn, wordt de afgegraven teelaarde weer aangebracht. Daar bovenop komt een laag van 1 tot 2cm zogenaamd Lommelzand – zand met een grote korrel dat de afwatering bevordert. Pas daarna zaait Sportinfrabouw het veld opnieuw in. Maar niet met gewoon zaad uit de Brico, wel met een eigen mix van Engels Raigras en Veldbeemgras.

AA Gent speelde het voorbije seizoen al op een verwarmd veld. Het kostte de club bijna 300.000 euro, maar tochis voorzitter Ivan De Witte slechts matig tevreden over de investering.

‘Ik ben tevreden omdat enkele wedstrijden gespeeld werden die zonder verwarming uitgesteld hadden moeten worden. Maar ik ben teleurgesteld omdat het systeem verder geperfectioneerd moet worden. Het veld lag er bij het seizoeneinde erbarmelijk bij.’

Ken Pryor en Marc Verhaegen benadrukken dat de veldverwarming niet te snel en niet op een te hoge temperatuur mag worden gebruikt. Door de opwarming denken de graswortels dat de lente in aantocht is en begint het gras prompt te groeien, maar als het bovengronds vriest, of het te droog is, sterft het gras.

En waar eindigt deze evolutie? Na verbeterd gras, verwarmd gras en kunstgras? Misschien verwarmde tribunes zoals bij PSV Eindhoven? Of overdekte stadions zoals dat van Ajax, zodat voetballers en supporters tijdens de winter knus samen op kamertemperatuur naar het voetbal kunnen?

‘Daar is ons land nog lang niet aan toe’, zegt De Witte. ‘België is een te complex en te klein land. Zonder steun van de overheid kun je zo’n infrastructuur in ons land niet aanleggen. En ik denk niet dat er nu een groot maatschappelijk draagvlak is voor uitgebreide overheidssteun aan voetbalclubs.’

Bron: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=OD2QGB15